Slaaf
spoken word
Slaaf, van mijn eigen beperkende gedachten.
Van een collectief brein.
Wat mij vertelt hoe ik zou moeten zijn.
Want jong geleerd is oud gedaan.
Vroeger lag de wereld aan mijn voeten.
Nu is er hét bestaan.
Een hypotheek, kinderen, een auto.
Straks misschien een Tekkel of een Labra-doedel hond.
Mijn energie zit aan de grond.
Ik verlang naar lucht, een lichtvoetig leven.
Maar de molensteen om mijn nek die trekt.
Wie bevrijdt me, wie kan geven.
Een verkrampt hart kan niet stromen.
Met een afgestompte ziel,
-loos zelf ontnomen,
Ren ik een loop-marathon in een ego-maatschappij.
Haltes vliegen, schieten voorbij.
Ik ren harder dan ik,
Ik ren harder dan jij,
Ik ren harder dan,
wij allemaal hebben ’t heft in eigen hand.
Voor een doodsteek of ’t zwaard geheven.
Als overwinnaars uit de strijd doen leven.
Geven anderen de kracht te zijn.
De allerkleinsten nog zo klein.
We onderwijzen, indoctrineren:
“proberen is leren”.
Maar volop in de groei.
Wanneer de zoete geur verspreidt,
die prachtige bloei,
plukken we genadeloos een bos.
‘Leuk voor op de keukentafel’.
Een voor een zijn we de klos.
Hier en nu;
realistische realiteit.
Niet langer wuiven in de wind,
die onbevangenheid..
Het klinkt: Annie, je ben nu groot.
Oplopende getallenreeks tot aan je dood.
Verlangens verlept en verbleekt.
Tot die ene dag waarop mijn innerlijke stem spreekt.
This ain’t me, maar f*ck dit leven is wél van mij.
Gevlogen tijden nemen geen keer, die zijn voorbij.
Ik open mijn ogen,
zie de toekomst schitteren als een schat van goud.
Verblindend, krijg kippenvel, voel me benauwd..
Met diepe teugen adem ik zuurstof voor mijn ware zelf.
Ik ga het doen.
Ik doorbreek generaties aan pijn.
Ik ga echt mezelf zijn.