Wens voor Jou
Column
Terwijl Jan en alleman goede voornemens hebben gemaakt voor 2020 – meer sporten, meer water drinken, meer leuke dingen doen –
heb ik geen enkel nieuw piketpaaltje geslagen.
Ik wil niet meer.
Ook niet minder.
Ik wil maar een ding.
Volhouden.
Afgelopen jaar ontdekte ik iets wat we eigenlijk allemaal wel weten, door de dagelijks hectiek vergeten. Het leven is een onverhard pad. Nu droom ik van keien, hobbels en kuilen. Ik moet er niet aan denken dat het ooit weer een glimmend stuk asfalt zal zijn.
Al blijft zo’n geplaveid pad wel verleidelijk klinken. Gladgestreken houd je de vaart er lekker in. Sterker nog, eenmaal op dreef ga je alleen maar harder en harder. Met een beetje geluk draait de wind in je rug. Wapperende haren. Dit is pas genieten! Je komt nooit meer te laat, verloren tijd haal je zo in.
Dat perfecte pad, het is ons summum. Maar is het niet veel fijner om af te slaan, een zijweggetje te nemen? Op een fiets over een boerenlandweg hobbelen, lekker alle tijd. De geuren op snuiven. Genieten van het uitzicht. Wegmijmeren bij schilderachtige vergezichten. Twee weken Frankrijk, maar dan het hele jaar door.
Precies dat, is wat ik in 2019 deed. Afslaan, vertragen, zelfs stilstaan. Ik vond de rust en de ruimte om te bezinnen.
Wekenlang sloot ik me op in de universiteitsbibliotheek om mijn nieuwsgierigheid de vrije loop te laten. Onderzoeken en schrijven. Voor niemand, omwille van niks, zonder doel. Simpelweg omdat ik dit al heel lang, heel graag wilde. Ik schreef vrij werk: poëzie, liedjes, columns, blogpost, korte verhalen, spoken word. Ik voelde me als een kind zo blij. Vrij.
Begin april organiseerde ik een poëzieavond voor vrienden, zij zenuwachtiger dan ik. Mijn voordracht werd warm onthaald. Toen lag ons hele gezin opeens op apegapen. Buikgriep. Na een week van slappe thee en geknuffel, met de pleepot, vloog iedereen weer uit. En ik? Zittend op de bank kwamen er maar twee woorden in mij naar boven: Spoken word en theater. Een dag later startte ik een waanzinnig project; in 100 dagen mijn jeugddroom waarmaken. Het was – en is nog steeds – een hele hobbelige rit. Maar ik volg mijn hart en daar kan ik geen genoeg van krijgen. Dit is pure joyriding!
Met heel mijn hart wens ik jou een onverhard 2020. Ik gun je ernstige vertraging, de kans om jezelf af te vragen of het ingeslagen pad het jouwe wel is. Er is heus een weg terug. Gewoon omkeren en een ander paadje proberen. En stap dan lekker even af, net als ik, om te lummelen in ’t veld. Omringd door wilde bloemen, en het zoemen, met een grassprietje tussen je lippen wegdoezelen in de warmte van de zon. Tot een enorme donderwolk je nat pist. Doorweekt ren je naar de eerste beste boom om te schuilen. Voor wat? Je pakt je mobiele telefoon, zet je lievelingsliedje op en begint te dansen. Met een stralende lach in de stromende regen. Dit leven is van jou!