Wens voor Jou

Column

Het leven is een onverhard pad. Goddank: keien, hobbels, kuilen, hier en daar een diepe plas. Ik moet er niet aan denken dat het ooit weer een  glimmend stuk asfalt is.

 

Al klinkt dat zo verleidelijk. Gladgestreken houd je de vaart er lekker in. Sterker nog, eenmaal op dreef ga je alleen maar harder en harder. Met een beetje geluk draait de wind in je rug. Als een pijl schiet je vooruit, een streep door het landschap. Je komt nooit meer te laat, verloren tijd haal je zo in.

 

Even geniet je van die snelheid, de wapperende haren. Tot je verkrampt. Je moet je focussen en blijven focussen. Geen fouten maken. Het laatst wat je wilt is een botsing. Alles flitst aan je voorbij. Gaat snel, zo snel, dat je de details niet meer ziet. Was dat een bekende, of toch niet? Je schiet een tunnel in. Aan het eind, wit licht.

 

Dat perfecte pad, het is ons summum. Maar is het niet veel fijner om op een fietsje over een boerenlandweg te hobbelen? Lekker alle tijd. De geuren op snuiven. Genieten van het uitzicht. Wegmijmeren bij schilderachtige vergezichten. Twee weken Frankrijk, maar dan het hele jaar door.

 

Oké, even realistisch. Ik wil geen zadelpijn en het hoeft ook allemaal geen uren te duren voordat ik eindelijk eens op mijn bestemming ben. Maar een beetje onverhard is wel lekker. Het geeft de kans om iets minder fanatiek door te denderen. Onderweg jezelf af te kunnen vragen of het ingeslagen pad wel het jouwe is. Er is heus een weg terug. Gewoon omkeren. En daarna dat andere paadje proberen.

 

Precies dat is wat ik in 2019 deed. Vertragen en zelfs stilstaan. Ik vond de rust en de ruimte om te bezinnen. Ik keerde om. Wekenlang sloot ik me op in de universiteitsbibliotheek om mijn nieuwsgierigheid de vrije loop te laten. Onderzoeken en schrijven omwille van niks, zonder doel. Simpelweg omdat ik dit al heel lang, heel graag wilde. Ik schreef vrij werk: poëzie, liedjes, columns, blogpost, korte verhalen, spoken word.

 

Ik organiseerde een poëzieavond voor vrienden, zij zenuwachtiger dan ik. Mijn voordracht werd warm onthaald. Kort daarna lag ons hele gezin op apegapen: buikgriep. Na dagen van zorgen vloog iedereen uit. En ik? Zittend op de bank kwamen er maar twee dingen in mij naar boven: spoken word en theater. Een dag later startte ik een waanzinnig project; in 100 dagen mijn jeugddroom waarmaken! Het werd een hobbelig, hele hobbelig rit. Hij smaakt nog altijd naar meer.

 

Laat jouw leven in 2020 een onverhard pad zijn, net als het mijne. Met onderweg de tijd om te genieten, te vertragen, te vallen en weer op te staan. Of nee, blijf lekker even liggen: tussen de wilde bloemen met een grassprietje tussen je lippen. Met half dichtgeknepen ogen wegdoezelen in de warmte van de zon. Tot een enorme donderwolk je nat pist. Doorweekt tot aan je kruis ren je naar de eerste beste boom om te schuilen. Voor wat? Erger kan het niet worden. In je zak zoek je naar je mobiele telefoon. Je zet je lievelingsliedje op en je begint te dansen. Met een stralende lach in de stromende regen.
Dit leven is van mij!